Πρόταση δυσπιστίας

Η αντιπολίτευση επιδίωξε να κερδίσει τις εντυπώσεις της αγανακτισμένης κοινής γνώμης, αν και γνώριζε ότι η ψηφοφορία δεν μπορούσε να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, η κυβέρνηση, με την αλαζονεία της πλειοψηφίας, απέρριψε κάθε κριτική. Ο πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας το γνώριμο αφήγημά του περί έλλειψης εναλλακτικής, επιχείρησε να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση, εισάγοντας θέματα όπως η ευρωπαϊκή άμυνα.

Η συζήτηση, όμως, πρέπει να τεθεί σε μια διαφορετική βάση - μακριά από άστοχες αναζητήσεις για το αν η τραγωδία των Τεμπών έχει "πολιτικοποιηθεί" "καπηλεύεται" από τα κόμματα. Η διαφθορά και οι εγκληματικές, όπως φαίνεται, παραλείψεις που οδήγησαν στο δυστύχημα είναι εγγενώς πολιτικά ζητήματα. Σε μια δημοκρατία, είναι εύλογο τα κόμματα (και όχι μόνο αυτά) να τοποθετούνται σε τέτοια θέματα. Οι ευθύνες δεν ανήκουν αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση, καθώς οι παθογένειες που συνέβαλαν στο δυστύχημα είναι χρόνιες. Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση είναι αυτή που είχε την ευθύνη να διαχειριστεί την κατάσταση και να διορθώσει τις ελλείψεις, κάτι που δεν έκανε.

Το μόνο θετικό στοιχείο από την ομιλία του πρωθυπουργού ήταν η δέσμευσή του για αναθεώρηση του Άρθρου 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών. Αυτό το άρθρο έχει επιτρέψει τη συγκάλυψη πολιτικών ευθυνών μέσω κοινοβουλευτικών επιτροπών όπου την πλειοψηφία κατέχει η εκάστοτε κυβέρνηση - όπως συνέβη με την εξεταστική επιτροπή για τη σύμβαση 717, που αφορούσε το σύστημα ασφαλείας των σιδηροδρόμων.

Μέχρι να αλλάξει το Σύνταγμα στην επόμενη αναθεώρηση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν να προχωρήσουν άμεσα σε μια ουσιαστική κίνηση: να συγκροτήσουν εκ νέου μια πραγματικά ανεξάρτητη εξεταστική επιτροπή για τα Τέμπη & να ζητήσουν από όλους τους διατελέσαντες υπουργούς να παραιτηθούν από οποιαδήποτε ασυλία σχετικά με την υπόθεση. Αντί για θεατρινισμούς γύρω από πρόταση δυσπιστίας, μια τέτοια πρωτοβουλία θα ανταποκρινόταν έστω εν μέρει στο λαϊκό αίτημα για διαφάνεια και απόδοση ευθυνών.